Nandi van Beurden ken je vast uit de musicals The Sound Of Music of De Tocht, een musical op het ijs over de Elfstedentocht. In dit interview vertelt Nandi over het theatervak, musicals waar ze in heeft gespeeld en de reis naar volwassenheid. 

Wanneer was het moment in je leven van, ik wil in musicals spelen en hier een carrière van maken?

Ik heb best wel veel met kinderen gespeeld en die weten dat al vrij vroeg, heb ik het idee. Ik wist het vrij laat; toen ik een studie moest gaan kiezen in 6 VWO, dan ben je 17 of 18 jaar. Toen dacht ik eens, volgens mij wil ik hier iets mee doen en is daar een weg naar toe? Het is een beroep wat vrij lang in vriendenboekjes strandt net als prinses en dolfijnentrainer. Het is iets wat je zegt, maar niet écht wordt. Totdat je realiseert dat er weldegelijk een weg naartoe is. Toen heb ik zanglessen genomen. Dat deed ik al dag in dag uit, maar vanaf toen pakte ik het professioneel aan. Drama was mijn CKV3 eindexamenvak en ik speelde piano. Dus ik had al wel een basis, maar ik had nooit gedacht dat het mijn beroep zou worden. Aan het eind van mijn middelbare school wist ik zeker dat ik het toneel op wilde, maar nog niet in welke vorm precies. Of het nou kleinkunst werd, musical of theater. Bij muziektheater komt het allemaal samen. Ik had al veel gezien, maar nooit die link gelegd. Totdat ik naar een voorstelling van Claudia de Breij ging. Een cabaretvoorstelling en zij maakte eigen liedjes. Ze is heel talig, maar ook heel muzikaal en heel geëngageerd. Ik had al veel theater gezien, maar door haar zag ik dat alle onderdelen samen op toneel mochten bestaan.

Heb je personen die jouw grote voorbeeld zijn of waar je naar opkijkt?

Dat verschilt dus een beetje op welk vlak. Ik heb heel veel bewondering voor mensen die zelf iets maken. Claudia de Breij vind ik ontzettend stoer. Ze schrijft, speelt, zingt, presenteert, en dat kan niet ieders smaak zijn, maar ik vind het heel cool dat ze zich zo breed laat gelden. Dat vind ik echt ontzettend bewonderingswaardig. Datzelfde heb ik ook met Phoebe Waller-Bridge, dat is een Engelse schrijver en actrice. Zij maakt veel theater en ze schrijft series, waar ze zelf al dat niet in speelt. Ik vind haar waanzinnig. Olivia Coleman vind ik briljant, omdat zij heel intuïtief speelt. Iets dat ik zelf juist heel moeilijk vind. Ik ben iemand die het vrij rationeel benaderd, het helemaal uitdiept. Zij gooit zichzelf erin. Daar kan ik veel bewondering voor hebben.

Ik heb 1,5 jaar lang met Simone Kleinsma op toneel gestaan bij was getekend, Annie M.G. Schmidt. Dat is zo’n vakvrouw. Het klinkt altijd een beetje gezapig om juist die naam te noemen, omdat iedereen die noemt. Wat Simone zo goed kan is dat zij haar talent niet het werk laat doen, zij ziet het als vakmanschap. Iets wat je iedere dag moet leveren en dat je weet wat je te doen staat. De grootste valkuil als acteur, als je iets heel vaak speelt, is dat je het iedere dag helemaal anders wil doen en dat kan simpelweg niet. Zij kan een voorstelling ogenschijnlijk identiek spelen, zonder dat het 300x zijn spontaniteit verliest. Zij kan het publiek, of ze nou zaterdag hebben gezien of de vrijdagavond, met dezelfde beleving naar huis laten gaan; omdat zij precies weet op welke knoppen ze moet drukken iedere avond. En dat dus zonder dat het zijn glans of oprechtheid verliest, al die jaren. Daar kan ik alleen maar van leren.

Hoe beschrijf jij je stijl als je op het podium staat?

Je hebt natuurlijk een bepaald stem type, dat geeft een rol al een bepaalde kleur. Je stem is je instrument en dat is al alles bepalend. Al zijn de noten hetzelfde, als je het door een andere zanger laat zingen gaat het altijd anders klinken. En dan heb ik het nog niet eens over het toevoegen van ad libs en dergelijke. Als ik het qua spel zou benaderen, ben ik iemand die vrij bold choices maakt. Ik kies altijd vol gas en dat hebben mijn personages ook een beetje. Ik gooi er mijn saus overheen van brutaliteit en ‘no guts no glory’.

Het klinkt altijd heel weeïg als mensen zeggen, het is ook in het moment zijn, contact maken met elkaar en zien wat er gebeurt. Een stijl klinkt als een keuze, maar je moet open staan voor wat er om je heen gebeurt. Wat het daarin authentiek maakt, is dat je ook met je lijf in verbinding blijft. De makkelijkste weg hiervoor is letten op je ademhaling. Daarom vind ik vaak zingen makkelijker, omdat dat in verbinding staat met je ademhaling. Als je bij spel, zowel in bewegingen als spraak, let opdat je adem alles aanstuurt, dan blijf je in contact staan met jezelf. En dat maakt jouw performance altijd authentiek. Dat probeer tenminste zo goed mogelijk te doen. En bij De Tocht kwam dat helemaal samen, omdat dat zo’n zware fysieke inspanning was.

Van alle rollen die je hebt gespeeld, welke komt het meest overeen met jezelf?

Annet het meest, van De Tocht. Buiten het feit dat ik niet uit Friesland kom en iedere dag een accent heb gefaket. Dit personage bestond nog niet in een boek of film, dus dit heb ik samen met de schrijver en regisseur zelf vormgegeven. Ze heeft een drive die vanuit een oergevoel komt, dat herken ik heel sterk in mezelf. Maar ik kan mij wel vinden in veel personages die ik heb gespeeld. Dat komt ook, omdat ik de ruimte krijg om een bepaalde saus toe te voegen en ik die ruimte ook steeds meer neem. Absoluut ook Maria in The Sound of Music. Ik ben dol op kinderen en ik heb een enorm groot rechtvaardigheidsgevoel. Er zit een confrontatie tussen Maria en Kapitein von Trapp waarin zij hem wijst op zijn verantwoordelijkheid als vader en daar spat de liefde voor de kinderen vanaf. Die discussie zou ik ook zo wel kunnen voeren; al is Maria misschien iets naïever dan ik. Ze durft alles op het spel te zetten, omdat het haar aan het hart gaat. Zo sta ik ook in het leven.

Nandi heeft ondertussen al heel wat rollen gespeeld in haar leven. Onder andere in Beauty and the Beast, Die fabelhafte Welt der Amélie, Dagboek van een Herdershond en The Sound of Music. In 2014/2015 was ze understudy Maria en in 2021 won ze Op Zoek Naar Maria en mocht ze nogmaals in The Sound of Music spelen als Maria.  

Van alle musicals die je hebt gedaan, welke is speciaal voor jou?

Dat vind ik moeilijk, ze zijn allemaal speciaal op hun eigen manier. Het meest logische antwoord is The Sound of Music, want dat heb ik als allereerste productie gedaan om mee af te studeren; en daarna als de hoofdrol jaren later door de winst van Op Zoek naar Maria. Dus dat heeft een hele grote emotionele waarde. Eigenlijk is de reis die zij aflegt, de reis die ik in die jaren ook heb afgelegd. Nee, ik ben geen gouvernante van 7 kinderen nu :), maar wel die reis naar volwassenheid en een bepaalde rol kunnen dragen op een gegeven moment. Voor ik de rol zelf mocht spelen was ik jarenlang zaalwacht in het Efteling Theater. Hier speelde Wieneke Remmers toen de rol van Maria. Ik heb de voorstelling onnoemelijk vaak gezien; wat achteraf een heel goede voorbereiding bleek voor mijn auditie een paar jaar later. In mijn eerste productie, toen ik dus understudy Maria was, stond ik vooral vol adrenaline op toneel. Ik kon niet geloven dat ik daar mocht staan. En toen ik de hoofdrol zelf mocht dragen ben ik langzaam geland. Dus dat ik die reis van volwassenheid en een bepaalde rol die zij dus in een gezin moet gaan innemen, dat heb ik in die jaren met die rol gedaan.

Als ik puur artistiek kijk dan is mijn favoriet Amélie, in München was dat. Dat theater was in een oude aardappelverwerkingsfabriek. Dat had een halfronde tribune, een klein toneel en twee etages waarop we konden spelen en waar de band zat. Het had alle rare gedachtekronkels die je uit de film Amélie kent, haar rijke fantasie en de totale absurditeit ervan. Dat kon daar allemaal en ik heb nog nooit zo’n speels stuk mogen vertellen, zo kort op de mensen. Ons decor was een kopie van het Café des 2 Moulins uit de film, ik ben er laatst geweest in Parijs. Hij ziet er echt zo uit. De eerste rij mensen zat bij ons aan bistrotafeltjes op toneel. Dus mensen zaten echt op je schoot. Het was zo’n creatieve voorstelling, waar je overal in moest klauteren, erop, erachter en door het publiek. Ik heb daar veel rollen mogen spelen, want ik was daar walk in cover zoals dat heet. Ik speelde 3 rollen en daar heb ik zoveel geleerd, maar ook heel veel plezier gehad in theater en dat ik dacht, oh dit kan ook allemaal :).

Je hebt Amélie gespeeld in München, is er verschil in spelen in Duitsland en Nederland?

Je speelt niet in je eigen taal. Logisch Nandi, maar het is ook in je spel een essentieel verschil. Het is voor iedere acteur goed om dat eens te doen. Alles wat jij als trucjes in het Nederlands doet, met stopwoordjes, met u’tjes, met h’tjes en waar je het allemaal lekker mee kan weg moffelen, daar kom je niet mee weg in een andere taal. Je bent de taal meester, maar niet op hetzelfde niveau of met dezelfde losheid als je eigen taal. Dus dat is een hele goede leerschool om goed te kiezen in wat je doet, omdat je geen uitweg meer hebt. Verder, ja het theaterpubliek is iets chiquer. Het is iets meer een avond uit. In plaats van, o ja nog gauw tussen de aardappelen en het toetje door een voorstelling zien en dan op je flipflops uit het Circustheater weer terug naar het strand. Er hangt echt een andere sfeer. Mensen kleden zich meer op we gaan een avondje uit. Ze doen het zichzelf echt cadeau. Dat is iets meer dan we dat hier doen, denk ik. Qua publiek zijn ze ietsje stiller, maar dat verschilt per voorstelling. Nederlanders geven al een staande ovatie als het doek nog niet dicht is. Dat heeft meer ermee te maken dat het een cultureel ding is geworden en wie is als eerst bij de garderobe. Het betekent niet meer zoveel in Nederland. In Duitsland betekent het nog echt wel iets. Als iets mooi is dan wordt er geklapt en iets is uitzonderlijk dan gaat men staan. Dus als ik in Nederlandse recensies lees dat er een staande ovatie werd gegeven, neem ik het voortaan met een korreltje zout, behalve dus als de zaal vol Duitsers zat.

Je hebt de musical Dagboek van een Herdershond gedaan en ook de live versie ervan. Was daar een verschil in?

Absoluut! Het grappige was dat het team waarmee we de live versie deden, dat het hetzelfde team was als die Scrooge live doen en The Passion. Zij waren gewend met een grote groep bekende Nederlanders te werken die in principe nooit acteren. Of een paar, maar niet mensen die dagelijks live entertainment maken. Het was natuurlijk hectisch, omdat er heel veel mensen mee gemoeid zijn. Maar er was nul stress. Zij hadden alle vertrouwen in ons, want musicalmensen kunnen 6 keer achter elkaar die hoge C zingen, weten hoe het is om met druk om te gaan en zijn echte werkpaarden. En het team had dit al zo vaak uitgedokterd hoe dit op live tv te vangen is, dat wij van hen ook geen enkele stress hebben ervaren. Het is een heel goed huwelijk gebleken. Theater en live tv hebben veel gemeen. Het kan immers nooit opnieuw. Er zijn dingen voor opgenomen, dat is altijd zo. Dat is ook bij The Passion zo, omdat je voor bepaalde locaties geen bereik hebt; noem hele dikke kerk muren of een mijn in Blégny. Ik vond het heel vet om dat te ervaren. Camera acteren is heel anders dan voor een zaal staan met 1200 man. Alles wat je doet toneel heeft betekenis, maar er valt een hoop weg door de afstand. Op camera heeft een bewegende wenkbrauw al een heel verhaal. Gelukkig was dit een registratie van theater op tv, dus het mocht wel dezelfde theatraliteit behouden. Daarbij was het live, zoals in het theater altijd is. Dat gaf toch ook wel een vertrouwd gevoel, gek genoeg in zo’n nieuw circus.

Ervaar je ook dat je in een zwart gat valt als een musical stopt?

Nu een beetje, omdat De Tocht is gestopt. Maar nu is het vooral even een verwelkomend vakantie. Dat zwarte gat komt over een paar weken of dagen pas echt. Nu realiseer ik mij vooral ineens dat ik wel naar een feestje kan, want ik hoef morgen niet te zingen. Later komt, ‘oh ja, nu zou ik eigenlijk naar de cast bus gaan; wat ga ik dan nu doen?’. Het bepaalt immers zo je routine. Ik denk dat je het zwarte gat intenser ervaart als je niet weet wat erna komt. Ik weet dat ik een kerstvoorstelling ga doen en ik heb nu echt een langere periode vrij. Tijd om op te laden en mijn eigen creativiteit de ruimte te geven. Want in zo’n periode van repeteren en spelen 7x in de week, is daar gewoon eigenlijk geen ruimte voor of energie.

De Tocht gaat over 5 schaatsvrienden die allemaal hun eigen weg zijn gegaan, maar samen komen om de Elfstedentocht te schaatsen. Één van hen heeft een geheim waardoor er veel meer op het spel staat dan enkel het halen van het kruisje. Nandi speelde Annet in De Tocht, een musical op het ijs.

Zondag 30 juni was de laatste voorstelling van De Tocht, hoe was dat om te doen?

Dat is grappig. Want wij waren de afgelopen weken, omdat het natuurlijk zomer werd, echt wel een beetje klaar met die winterkleding :). Dat temperatuurverschil, dat is best een aanslag op je lijf. Zeker de wisselingen van backstage naar het ijstoneel waren heftig. Voor je stem is dat heel zwaar evenals voor je fysiek. Je wordt heel snel ziek daardoor, omdat je je lijf de hele tijd van zijn leg brengt. Dus iedereen snakte tegen het einde naar de zomer. Maar bij zo’n laatste slaat er toch een andere energie in. Dan ga je je toch ook weer realiseren waar je in staat en hoe bijzonder het is dat het zo uit de grond is gestampt. Met een producent die er nog nooit was, met een product dat er nog nooit was en met een draaiende ijsbaan wat nog nergens ter wereld was gedaan. De groep waar je dat vanaf het eerste moment alles mee hebt meegemaakt; alle horten, stoten en kinderziektes. Én een Musical Award! Als je daar weer bij stilstaat, word je, ondanks je vermoeidheid, vooral overvallen door melancholie.

Kon je al schaatsen of heb je leren schaatsen?

Dit is de meest gestelde vraag in een interview! ‘Kon ik al schaatsen?’ Dat vind ik heel grappig. Nederlanders willen heel graag dat je het eigenlijk niet kon. Die weg ernaartoe is natuurlijk super interessant. Ik kon een beetje schaatsen. Net als dat je bij je zwemdiploma A kunt “zwemmen”. Als in, je kunt niet verdrinken en je kunt op zich aardig voortbewegen etc. Maar een zwemmer zou dat nooit zwemmen noemen. Dat was mijn schaatsniveau en van de meeste in de cast zo’n beetje. Dus we konden ons redden, maar dit is een draaiende ijsbaan met niet hetzelfde ijs als wat je in Thialf hebt. Dus vooral getraind op behendigheid. Wij hoefden niet snel, maar moesten leren snel te kunnen stoppen, draaien, op een bepaald tempo schaatsen, op je plek te kunnen blijven schaatsen. Dat soort technische dingen hebben wij allemaal moeten leren buiten het gewone schaatsen. Op je plek blijven schaatsen is bijvoorbeeld ontzettend moeilijk. De eerste paar keren dat we dat in Utrecht (daar repeteerden) op het ijs dit probeerden, riep iedereen ‘dat gaat ons nooit lukken’. Een maand later deden we dit zelfs op een draaiende ijsbaan.

De tweede meest gestelde vraag is of ik ben gevallen. Ik ben maar één keer gevallen, buiten de keren die in het script stonden. Nota bene op spikes. Dat zijn van die grib dingen voor onder je schoenen, zodat je kunt lopen op ijs. Een keer waren ze bot en ging ik op mijn plaat. Maar op schaatsen ben ik netjes overeind gebleven; wat knap is voor iemand die zo klunzig is als ik. Of het erg koud was? Nee, als je bezig bent, heb je het niet koud. In de montage periode van een voorstelling, dat betekent als je alles technisch gaat repeteren, toen wel. We waren erop gekleed.

Wat heb je vooral gedaan om in de rol te komen van Annet?

Annet is ziek en weet dat ze niet lang meer heeft en doet er alles aan om voor haar man Sjoerd, die ook in de vriendengroep zit, zijn sociale vangnet weer te herstellen. Zij kent hem; dat is niet iemand die nieuwe vrienden gaat maken. Hij heeft mensen nodig die hem door en door kennen. Dus haar doel de hele voorstelling lang is het herstellen van de band tussen hem en zijn broer en de twee andere vrienden in de groep. En dat alles moet gebeuren tijdens de Elfstedentocht. Ik ben zelf ziek geweest, dus ik weet hoe het is als je doel ineens heel urgent wordt, als je de klok in beeld ziet. En ik heb de noodzaak van een sociaal vangnet heel sterk ervaren. Niet alleen voor mezelf, maar juist ook voor mijn ouders en broertje en toenmalige vriend. Zij zijn er de hele tijd voor jou, maar zij verliezen zichzelf compleet in het zorgen voor jou en het zorgen maken om jou. Ze vergeten zichzelf daarin. Ik vond het heel belangrijk om dat gevoel dat ik zelf zo herken mee te nemen. Toen ik ziek was zat ik met Jolijn in de klas, dus Jolijn en ik kennen elkaar al 14 jaar. Wij speelden nu samen Annet en Kristien, twee vriendinnen. De conversatie die zij hebben op de brancard waarin Annet zegt dat ze ernstig ziek is, hebben wij letterlijk zelf toen ook gehad. Dat wist de scriptschrijver overigens niet. Die had mij aangenomen en die dacht wel bij de lezing, zo die leeft zich in :).

Ik moest vooral uitvinden waar de grens lang tussen mijn eigen verhaal en dat van Annet. Wat kan ik uit mijn eigen emotionele backpack halen en wat moet ik thuislaten. De rollen zijn voor ons allemaal vrij uitvergrote versies van onszelf geworden, er was niet een hele heldere blauwdruk van hoe de personages waren. Die hebben wij vormgegeven. Er was wel een grof weg idee, maar het was niet zoals bij Disney. Even heel oneerbiedig, maar bij Disney voorstellingen is bijna bedacht hoe je je handen gebruikt. Dat is bij ons absoluut niet het geval geweest. Wat grappig is, want dat betekende als ik met een understudy speelde dat ik een totaal ander persoon tegenover me had staan.

Wat voor rol zie jij jezelf nog spelen in de toekomst?

Ik kom nu in een leeftijdscategorie waar het een beetje ingewikkeld wordt. Je bent niet meer het jonge pupke en je bent ook nog niet de oudere moederrollen. Dus ik ben heel blij dat ik nu een nieuw stuk heb gedaan met dertigers in de hoofdrol. Die zijn er niet zoveel. Ik hoop ook nog een mooie klassieker te mogen doen en een Sondheim. Ik hoop dat er heel veel nieuwe dingen gemaakt blijven worden, want dat heeft het vak echt nodig. Met alle respect voor alle grote klassiekers, want die hebben met recht hun naam gemaakt en die moeten ook verteld worden. Net als dat La Voix humaine ook honderd keer terug mag komen bij ITA, door dezelfde actrice in exact dezelfde enscenering. Er is altijd kritiek op dat musical zichzelf herhaalt, maar daar kan het gesubsidieerde gezelschap ook wel wat van. Alleen niet alles wat herhaald wordt, is een klassieker; soms is iets gewoon een commercieel succes.

Parade zou ik nog graag willen maken in Nederland. Dat is van Jason Robert Brown. Dat stuk gaat over trial by media en antisemitisme, over hoe gemakkelijk een massa te beïnvloeden met de gevolgen van dien. Dat is een heel oud verhaal, een waargebeurd verhaal en iets wat zich nu gewoon weer kan herhalen. Dat zou ik heel graag naar Nederland willen halen, maar het is ook een heel Amerikaans verhaal. Ik hoop dan dat de link wordt gelegd naar dat het iets universeler is. Ik wil heel erg graag de nieuwe versie van Company doen. Dat is een heel oud stuk van Stephen Sondheim, waarin een man zijn 35ste verjaardag viert en hij is als enige van zijn vrienden nog single. Alleen er is een nieuwe versie en dan hebben ze alle man en vrouw rollen omgedraaid. Dat maakt het stuk honderd keer actueler, want het is nu veel meer een thema over hoe we kijken naar vrouwen die op hun 35^ste nog single zijn. Het is briljant geschreven, en omgedraaid misschien nog wel briljanter. Ik hoop dat het stuk ooit naar Nederland komt. Dan zou ik met liefde de hoofdrol spelen :). In het buitenland spelen sluit ik ook niet uit. Ik heb dat met veel plezier gedaan. Maar ik ben wel kieskeurig waarvoor ik auditie doe, ook in Nederland overigens. Het is een vrij lange commitment zo’n contract en wat het van je leven vraagt. Dus ik moet het echt tof vinden, iets kunnen komen brengen en komen halen uit een stuk. Dat is zeker als je naar het buitenland gaat best wel een grote overweging, maar ik sluit dat zeker niet uit.

Wat wil jezelf nog bereiken of doen?

Meer rust ervaren in wat ik doe. Ik ben een ontzettende perfectionist. Dat resulteert erin dat ik bijna als een monnik leef als ik in een productie zit. Dat hoort er ook bij, want je moet dat leveren. Ik zou iets minder stress ervan willen ervaren ooit. Ik weet niet of dat in mijn aard ligt om dat überhaupt te kunnen, maar ik hoop van harte dat ik daar wat stappen in maak. Een solo voorstelling hoeft voor mij niet per se. Ik zou niet alleen willen zingen. Ik vind het leuk om af en toe ergens te zingen, maar ik zie mijzelf niet echt als zo’n performer. Ik vind het veel fijner om in het kader van een verhaal dat te doen. En doet zoiets toch aan, dan zorg ik wel dat ik toch niet in mijn eentje op toneel sta. Samen theater maken is het fijnste dat er is.

En stemacteren? Want je hebt de rol van Pepa in Encanto vertolkt.

Van dat lied wat iedere ouder nu wel kan schieten, omdat ze dat in hun hoofd hebben? Waarvoor mijn welgemene excuses :). Toen ik dat inzong had ik nog geen idee hoe groot dat ging worden. De film was natuurlijk nog niet uit. Toen werd er wel gezegd, ‘dit moet de nieuwe Frozen worden’. ‘We don’t talk about Bruno’ heeft gewoon alles van de charge gestoten. Ik vond dat tof om te doen, maar het is echt een vak apart. Het is iets wat je eigenlijk vaak moet doen, want dan word je daar heel behendig in. Het is super technisch. Ik was een nieuweling dus dan kost het heel veel tijd (en dus geld). Later had ik het er te druk voor. Dus ik ben niet de meeste likely persoon om dat nu snel weer te gaan doen. Het kwam ooit op mijn pad en wie weet ooit weer.

Waar kunnen we jou binnenkort zien schitteren, staan er projecten op de planning?

Ja, maar dat is niet binnenkort. Dat is echt lang na de zomer :). Ik ga A XXXmas Carola spelen, zoals je in de naam al hoort. Een bewerking op A Christmas Carol van Dickens. Dat is een moderne musical kerstkomedie van De Theater BV, waarin ik de vrouwelijke Scrooge ben. Een vrouw die een hekel heeft aan kerst, maar er wel ontzettend veel geld aan verdient. Je moet een beetje denken aan een soort The Devil Wears Prada achtige Meryl Streep vibe. Heel vet, ik vind het ook heel leuk om een secreet te spelen :).

Wat wil je aan anderen meegeven die ook graag later in het theater willen staan?

Drie dingen!

1. Er is een weg naartoe. Er zijn mensen die lijken er ineens te zijn, maar dat is niet zo. Die hebben een hele weg afgelegd. Dus realiseer je, je hoeft niet op de top te beginnen. Er is een weg naar toe en neem al die stappen bewust. Dan leer je de top veel beter te waarderen en iedereen onderweg ook. Daarbij is het heerlijk om onderweg te mogen leren en groeien, zonder dat er meteen recensies over je worden geschreven.
2. Audities zijn er niet om jou te beoordelen. Ze hebben je uitgenodigd, omdat ze je CV hebben gezien of omdat je misschien het type bent. Ze zitten daar niet achter die tafel om jou te beoordelen op jou kunnen, maar puur of jij het puzzelstukje bent dat ze nodig hebben voor die specifieke puzzel. Je moet in je oren knopen dat er heel veel daarvan dus buiten jouw macht ligt op zo’n dag. Het enige wat binnen jouw macht ligt is dat je op tijd bent, dat je je shit kent en dat je je best doet. Al het andere, ben jij het type, ben jij hét puzzelstukje, is het een match met de regisseur, muzikale leider whatsoever, heb je allemaal niet in de hand. Een uitslag gaat zelden tot nooit over jou kunnen, maar meer om een puzzel. Dat maakt de mensen achter de tafel een stuk vriendelijker als je ze op die manier benaderd. ‘Oh jullie hebben een probleem waar ik misschien de oplossing voor ben.’ In plaats van, ‘oh ik moet god in mijn blauwe knieën bedanken dat ik hier mijn talent voor jullie tentoon mag stellen en dan bidden dat ik bij jullie een baan krijg.’
3. Neem les en neem les van mensen die je vertrouwt. Mensen die je vertrouwt betekent niet ‘mensen die veren in je reet steken’. Al mijn docenten waren ontzettend kritisch en ontzettend eerlijk. Is iets goed dan is het goed, is iets niet goed… dan krijg je het ook te horen. Je hebt eerlijke feedback nodig. Je hebt niks aan mensen die alleen maar blijven zeggen hoe prachtig het is en je hebt niks aan mensen die je alleen maar afkraken. Je hebt die eerlijke balans nodig. Waarschijnlijk kun je nu zelf al drie mensen opnoemen voor wie dat voor jou geldt. Laat je ego niet strelen omdat je onzeker bent, nee wees kritisch op wie je doceert omdat je onzeker bent.

    

Wil je meer over Nandi weten? Bezoek haar instagram: https://www.instagram.com/nandivbeurden/. Vanaf november is Nandi te zien in XXXmas Carola. Voor meer informatie en speellijst: https://www.carola.christmas. Dagboek van een Herdershond LIVE is te zien op NPO Start: https://npo.nl/start/serie/dagboek-van-een-herdershond/seizoen-1/dagboek-van-een-herdershond-live-audiodescriptie, zeker een aanrader :).