Jimi Hendrikse was van jongs af aan al bezig met zingen, dansen en acteren. Jimi deed de opleiding musicaltheater en schitterde al in musicals zoals Kinky Boots. Later was Jimi ook te zien in The Sound of Music en recent heeft hij in Pretty Woman gespeeld. In dit interview vertelt Jimi over de rollen die hij heeft gespeeld, over het werk als presentator en zijn grote dromen.

Hoe is het begonnen en waar komt die liefde voor musicals vandaan?

Als klein jongetje zat ik al vrij vroeg op dansles. Op streetdance, dat was een van de weinige dingen, waarvan ik toen weet had dat het bestond. Dat heb ik gedaan vanaf mijn 7^e en vanaf groep 1 hadden wij op de basisschool ‘De Grote Avond.’ Dan mocht elke klas een toneelstukje doen. Vanaf groep 1 was ik eigenlijk wel een beetje de leider daarin. Ik vond het altijd helemaal geweldig en ik stond altijd vooraan. Vanaf groep 5 en 6 gingen we steeds meer naar een echte musical toewerken. Vanaf groep 5 gingen we er dan ook bij zingen, spelen en af en toe dansjes erbij maken. In de middelbare school ben ik naar een kunst & cultuur richting gegaan. Toen kreeg ik daar ook zang, spel en dansles. Ik ben het toen een beetje uit het oog verloren, het waren gewoon mijn hobby’s en ik vond het wel leuk. Ik wilde heel graag bouwkunde studeren op TU Delft, alleen in VWO 5 kon ik natuurkunde en wiskunde B niet meer aan. Dus kon ik niet meer naar mijn droomopleiding.

Mijn oom geeft les op de rock-academie op de Fontys Hogeschool voor de Kunsten. Hij zei, “Kom eens op deze school kijken, ik denk dat je er wel thuis past.” Dus toen ben ik naar de open dag gegaan en kreeg ik daar te horen dat er een opleiding musical en muziektheater was. Dat leek mij best wel leuk, laat ik gewoon auditeren. Toen werd ik aangenomen voor de vooropleiding. Wonder boven wonder heb ik daar een jaar lang gestudeerd en toen werd ik ook aangenomen op de vakopleiding. Toen dacht ik, oké dan gaan we dit maar gewoon proberen. Blijkbaar kan ik dusdanig van mijn hobby, wellicht in de toekomst, er mijn werk van maken. Na mijn afstuderen ben ik gaan werken en dat is tot nu toe eigenlijk best wel goed gegaan. Het was niet per se als kind mijn grootste droom om in musicals te spelen. Er waren wel klasgenootjes op de opleiding, die van kinds af aan in musicals hebben gespeeld zoals The Sound Of Music. Ze wisten echt al heel vroeg dat ze dit vak wilde doen en dat had ik niet echt. Daar ben ik stiekem een beetje ingerold.

Naast in musicals spelen doe je ook andere dingen. Wilde je dat ook altijd doen?

Gaandeweg mijn opleiding was het heel erg gefixeerd op dit is wat je gaat doen. Ik merkte toen ik een minor mocht gaan uitzoeken, dat er eigenlijk zoveel meer was wat je kan doen met de gegeven zang, spel en dans. Dat ik mij ook heel erg ben gaan focussen op andere onderdelen van het vak. Ik merkte dat ik daar, wat ik af en toe dus in een productie mis, wel kon vinden en dat is namelijk iets meer uitgedaagd worden met je hersenen. Als je op den duur driehonderd shows van een voorstelling speelt wordt het een soort routine werk, natuurlijk blijft het altijd leuk om het te doen en het publiek is elke keer anders. Ik weet dat mensen dat niet willen horen, maar dat wordt het wel. Dat is juist de kunst om daarvoor te waken en dat gaat ook wel voor een groot gedeelte goed. Alleen mis ik dus af en toe met mijn hoofd denken. Dat heb ik bijvoorbeeld heel erg gevonden in het presenteren van een programma. Daar moet je assertief zijn, met mensen kunnen omgaan, je moet in het moment zijn en dan word je veel meer uitgedaagd in je hoofd. Dat vind ik heel leuk om dat dus erbij te doen.

Keek je naar iemand op als kind?

Wat ik me kan herinneren, wat mijn allereerste productie was waar ik ooit ben naar gaan kijken is Moeder, ik wil bij de Revue. Toen zat ik al op de vooropleiding. Als in die zin had ik als kind niet echt een voorbeeld dat ik dacht, als ik ooit die persoon zijn werk mag gaan doen. Nee, maar ik moet wel zeggen nu ik dus meer weet heb van het vak, bewonder ik wel bijvoorbeeld wat William Spaaij gedaan heeft of nog steeds doet. Hij heeft echt wel mooie rollen mogen spelen en hij is er altijd wel echt voor gegaan. Martijn Vogel, als ik zijn carrière zou mogen hebben ben ik ook erg blij :). Dat zijn altijd de leuke sidekick/bijrollen, de gewoon leuke rolletjes.

Wat was de eerste musical waarin jij hebt gespeeld?  

In het derde jaar van mijn opleiding heb ik een zomerproject gedaan in België, dat was Rubens. Dat ging over de schilder Peter Paul Rubens en daar speelde ik jonge Rubens in. Dat heb ik toen in de zomer van de tweede naar het derde schooljaar gedaan. Wij moesten in het vierde jaar stagelopen. Ik heb stage gelopen in de musical Kinky Boots, van De Graaf & Cornelissen Entertainment. Dat was in 2019/2020, Ik speelde toen een van The Angels over het algemeen. Ik had het luxe dat ik die rol mocht delen, omdat we nog op school zaten vonden we het best wel intens. Vaak moeten mannen toch wel mannelijk spelen op een toneel, dus daar werd naar toe gestreven op school. Als je eerste productie meteen de hele andere kant op is en je bent nog niet zo zelfverzekerd. Vond ik dat best wel lastig om dan meteen alle shows als een Angel/Drag Queen te moeten spelen. Dus ik had het luxe dat ik af en toe ook gewoon in het ensemble plaats mocht nemen en een fabrieksmedewerker mocht spelen. Zodat ik eigenlijk alle facetten van die productie heb kunnen doen. Waardoor ik eigenlijk het meest heb kunnen leren in dat jaar. Ik vond het waanzinnig om een Angel te spelen. Dat was heel leuk, je was heel extravagant en je was helemaal een andere personage. Ik heb daar op hakken gestaan van 12 cm lang, gedanst en nooit gedacht dat ik het kon; maar we hebben het gedaan en het was heel leuk :).

Op de opleiding, toen de auditie kwam van Kinky Boots hebben ze ons daar ook juist wel weer voor klaargestoomd. We hadden een dans in een module op school, waar we op hakken moesten dansen en toen stonden we daar allemaal op Primark hakjes. Dat was natuurlijk eigenlijk helemaal niet verantwoord :). Toen ik aangenomen was voor Kinky Boots hebben we wel een intensieve training gehad van tevoren om blessures te voorkomen. Dat was dan meer zorgen dat je koor heel goed was en je spieren om je enkels heen dat die allemaal sterk genoeg waren. Niet zozeer dat we catwalk loopjes hebben geleerd, dat was allemaal tijdens de repetities het zelf uitzoeken :).

Als je van toen naar nu kijkt, in hoeverre ben jij ontwikkelt?

De grootste les die ik geleerd heb, is dat ik mij niet zo zorgen hoef te maken over het vinden van werk. Ik was heel bang dat je na je stage geen werk zou kunnen vinden, omdat er altijd maar vijf à zes grote producties zijn. Toen ik op school zat waren dat de enige werkzaamheden die je kon doen voor mijn gevoel. Ik heb wel geleerd dat er altijd werk te vinden is en dat je niet zo hoeft te stressen als je een keer een afwijzing hebt. Qua kunnen, toen ik nog niet/net afgestudeerd was had ik heel erg de neiging om net voor de tel uit te dansen. Ik wilde gewoon uit enthousiasme gaan. Dat heb ik ook wel geleerd om dat nu gewoon rustig te houden. Ik denk dat ik stijl gevoeliger ben geworden. Dus dat ik meer verschillende stijlen beter beheers. Doordat ik dus ook verschillende producties heb gedaan, waarin verschillende invloeden zaten. Bijvoorbeeld in The Sound of Music had ik meer lyrische en klassiekere invloeden qua dans. Bij Pretty Woman wat ik als laatste heb gedaan, dat was voor mij een hele grote uitdaging. Daar zaten dan veel meer urban stijlen in. Dus dat waren heel wat korte bewegingen. Je krijgt bij elke productie weer nieuwe varianten en stijlen, dus die neem je allemaal gewoon mee in je rugzak.

Qua zang ben ik gewoon zelfverzekerder geworden, want op het begin vond ik dat gewoon wel eng. Dat vind ik nog steeds het meest kwetsbare om te doen. Het zingen voor een grote zaal, omdat het toch echt iets voor jezelf is. Doordat je dat gewoon vaker doet en ook daarin verschillende kansen krijgt, word je daar steeds zelfverzekerder in. Dat heb ik dan niet per productie, want als je die show helemaal doet dan weet je op den duur wat je moet doen. Ik weet nog wel heel goed mijn allereerste keer dat ik solo zong in een show, dat was mijn allereerste rol die ik speelde. Daar was ik bij de première echt heel zenuwachtig. Dat was bij The Sound of Music, daar vond ik het doodeng om tijdens de première opeens een nummer te moeten zingen. Nu bij mijn laatste show had ik dan ook wel dingen die ik solo moest zingen. Natuurlijk de première is altijd spannend, maar dan is het niet meer specifiek om dat ik een nummer moet zingen.

Was er een rol met veel uitdaging die je hebt gespeeld?

Toen ik in The Sound of Music de rol van Rolf Gruber de postbode mocht spelen, was ik nog erg bleu. Ik had nog niks gedaan, het was eigenlijk mijn eerste ding na mijn afstuderen. Dus daar zat gewoon heel erg een prestatiedruk gevoel bij. Ik krijg nu meteen deze kans om dit rolletje te mogen spelen, dat moet ik wel echt goed doen en ik moet wel zorgen dat iedereen mij goed vindt. Dat mijn stem goed is en dat ik mijn been zo hoog mogelijk kan houden. In die zin was het een uitdaging om op een bepaald niveau te komen, waar ik zelf nog niet van vond dat ik er was. Daarnaast je te meten met mensen om je heen die al heel veel gedaan hebben, dat vond ik gewoon spannend. Kinky Boots, The Angel dat was ook in een hele andere vorm weer heel uitdagend. Daar deed ik dus totaal iets uit mijn comfort zone. Ik zat daar 2 uur voor een voorstelling al in de make-up. Soms kon je niet eten, omdat je dan weer te laat met de bus aankwam. Dan moest je maar weer op die hakken gaan staan en gaan dansen. Dat was een uitdaging, omdat je daar een drag queen moest spelen. Echt ik heb zoveel respect daar ontwikkeld voor mensen die drag queen zijn. Het is echt een vak en het is loodzwaar.

Giulio was weer op een hele andere manier een uitdaging, omdat ik daar voor het eerst de echt komische kant van mezelf mocht gaan laten zien. Zonder dat ik daar heel veel tekst voor had, dus ik moest heel veel met mijn mimiek doen en met kleine tussenstukjes. Dat vond ik wel een uitdaging om daarin te kijken van, wanneer ga ik er overheen, wanneer is de balans net goed en kan ik er mee wegkomen. Ik merkte gaandeweg de tournee dat ik met heel veel wel weg kon komen en daarnaast was het een uitdaging, omdat ik voor het eerst samenwerkte met Eline Vroon. Die daar de choreografie deed en de choreograaf was. Zij is echt een mastermind, zij heeft waanzinnige choreografieën gemaakt. Dat was wel echt aanpoten in de tijd die wij daarvoor hadden gekregen in de repetities. Als je dan die stijl nog niet echt beheerst en het je eigenlijk nog helemaal je eigen moet maken, dan is dat ook wel echt een uitdaging om dat in zo’n snelle tijd te doen.  

Welke rol vond je het leukst om te spelen en zou je zonder twijfel zo weer doen?

Ja dan kies ik toch voor Rolf Gruber in The Sound of Music, omdat dat mijn eerste echte productie en rol was. Ik heb daar een onwijze lieve groep om mij heen gehad, ik heb daar echt mogen zwemmen en leren. Eigenlijk aan het einde van die speelperiode, was ik nog niet uitgeleerd of in ieder geval al zoveel meer wel geleerd wat ik niet in het begin had. Dus ik zou die rol nog wel opnieuw willen maken en dan met inzichten die ik nu heb. Dan zou die rol er heel anders uitzien, zou ik het heel anders spelen, zingen en dansen. Dus die rol zou ik sowieso nog wel een keer willen doen, maar ik vond Giulio afgelopen jaar ook waanzinnig. Daar krijg ik ook echt geen genoeg van, dus ik vind het een moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik vind tot nu toe alles leuk wat ik gedaan heb :).

Jimi heeft musicals gespeelt zoals The Sound of Music, The Prom, Kinky Boots en als laatste in Pretty Woman. Deze musical gaat over een prostituee genaamd Vivian Ward die een rijke man ontmoet genaamd Edward Lewis. Hij biedt haar geld aan om hem voor een week te vergezellen. In deze musical speelde Jimi het personage Giulio de liftboy van het hotel Beverly Wilshire

Je personage komt voor het eerst op wat gaat er dan door je heen?

Ja niet zo heel gek veel moet ik heel eerlijk zeggen. Natuurlijk bij de première of bij de eerste keren voor het publiek en je staat achter dat voordoek, dat gaat omhoog en je krijgt een soort kippenvel gevoel. Op het moment dat er belangrijke mensen voor mij in de zaal zitten, dat kan dan variëren van bijvoorbeeld casting directors tot gewoon mijn oma. Dan heb ik ook wel een adrenaline kick van, ik ga even laten zien wat ik kan en dan voel je het zo’n beetje borrelen. Over het algemeen ben ik gewoon aan het keten en aan het kletsen. Aanvang wordt dan geroepen backstage en dan klets je nog door totdat je op je plek staat. Dan blijf je eigenlijk nog door kletsen totdat de overture begint. Dan doe je nog snel dingen goed en gaat het doek al op. Daarna ga je gewoon aan en doe je je werk. Het is en blijft een magisch gevoel om voor een groot publiek te mogen spelen. Echt een bepaald gevoel dat je voor het eerst opkomt, nee.

Ik heb wel bij Giulio in de eerste scène die ik moest spelen in het stuk, was het wel altijd aftasten van hoe reageert het publiek. Aan de eerste scène kon ik wel afleiden van oké ik moet harder werken, dus ik moet andere dingen inzetten dan wanneer ze meteen helemaal mee zijn. Dan kan je namelijk iets meer laidback zijn en dat is ‘makkelijker’ spelen in die zin. Dan ga je er minder snel overheen. Met mijn eerste opkomst was ik altijd bezig met hoe reageert het publiek op mij en aan de hand daarvan kon ik inzetten welke weg ik op moest gaan qua spel. Tijdens het spelen is het zeker genieten, ook heus niet elke keer en niet altijd. Je bent echt heel vaak in het moment en zeker met een Shanna Slaap die ik tegenover mij had :). Zij speelde zo fijn, elke dag anders en het was altijd lachen, gieren en brullen. Dan maar zorgen dat het publiek niet door had dat je eigenlijk in de lach schoot :). Spelen is het leukste wat er is, je bent een toneelstukje aan het doen. Als kind deed je al vader en moedertje spelen, dat doe ik in het echt en in het groot. Dus dat is elke dag genieten, maar er zijn ook heus wel eens momenten bij dat je even dan niet zo belangrijk bent en gewoon wel opstaat. Dat je, even heel cliché, je boodschappenlijstje doet of even mensen mailt. Het is voor ons ook de kunst, dat elke dag het publiek opnieuw het gevoel heeft dat wij voor de eerste keer spelen. Dat is ons werk.

Je speelde Giulio in Pretty Woman, Wie is Giulio?

In de film zit hij een heel klein stukje, als in een veel kleiner aandeel. In de film is het de liftboy. Je ziet in de film, de eerste scène dat Vivian (het hoofdpersonage) binnenkomt in dat hele luxe hotel en dan wordt ze naar de lift begeleidt. In de lift staat dan een jongetje en die weet zich geen houding te geven wat er zojuist is binnengekomen. In principe zit die lift scene ook dus in het stuk, maar waar je de liftboy gedurende de film niet echt meer terugziet. Is de rol van Giulio gelukkig iets verder uitgediept en kwam hij vaker terug in de musical.

Wat deed je om op te gaan in de rol van Giulio?

Ik heb met Carline Brouwer, de regisseuse, mogen zoeken naar mijn versie van Giulio. In andere landen waar deze productie is geweest kunnen het hele andere mensen zijn. In Italië was het juist een hele grote man en ik ben natuurlijk best wel klein van stuk. Dus mijn natuur ligt toch iets meer bij het vrolijkere/schattige jongetje en dat heb ik bij deze rol lekker kunnen uitbuiten in hoe ik er uit zie. In die zin, natuurlijk voor een gedeelte lijk ik op Giulio. Qua uiterlijk ben ik wie ik ben en dat heb ik heel erg ingezet in die rol, maar ik sta heus niet elke 10 seconden te springen en te giechelen. Wat ik wel heel vaak als Giulio deed. Ik ben gewoon zo gelukkig met, dat ik van mijn hobby mijn beroep heb kunnen maken. Dat ik met van alles aan het genieten ben in wat ik mag doen, dus ja ik heb wel altijd een glimlach op mijn gezicht. In het dagelijks leven ben ik ook heel erg gelukkig dat ik dat mag doen en dat ik dus zo daarin een heel bevoorrecht mens ben. Waardoor ik wel altijd een heel optimistisch indruk wek en geef.

Specifiek Giulio was het vooral in de repetitieperiode, in de try-out periode en eigenlijk gedurende de hele run. Kijken hoe de komische noten in het stuk kon blijven, zonder dat het de overhand zou nemen of zonder dat ik overdreven zou worden. Of zeg maar hoe ik steeds tegen die lijn aan kon blijven pushen zonder dat ik erover ging. Dat was zeker in de repetities heel erg zoeken. Welke grappen vallen wel en welke grappen vallen niet. Dan hadden we een aantal grappen waarvan we dachten nou dit is waanzinnig, als je dat over jezelf kan zeggen, maar dit gaat het helemaal goed bij het publiek. Dan speelde je het voor het publiek en dan gebeurde er niks. Dus dan moet je daar weer naar gaan zoeken en gaan uitvinden waar ligt dat dan aan. Hoe kunnen we dat dan oplossen, zodat de grap wel valt. Dus het voorbereidende werk zat hem daar veel meer in.

Heb je een favoriete scene wat je als Giulio mocht doen in Pretty Woman?  

Ik vond heel veel erg leuk. Ik vond sowieso mijn lift scene waarin ik dan heel hysterisch op den duur maar eens ga lopen zien, omdat ik te ongemakkelijk werd. Dat vond ik altijd leuk om te spelen en dan vond ik ook vooral leuk om te kijken hoe het publiek daarop aanging. Maar mijn lievelingsscene die ik mocht doen, was eigenlijk de scene in het zwembad. Waarbij Vivian en Kit bij het zwembad van het hotel zijn. Daar sta ik in principe gewoon bij, maar gaandeweg in de repetities werd ik er al steeds meer in betrokken. Durfde ik ook steeds meer te laten zien, ik ben ook aanwezig. Uiteindelijk is dat zo’n leuke scene geworden en dat was altijd zo fijn om in het moment iets anders te doen met Shanna Slaap en Dana van der Geer. Die twee zijn sowieso echt al geweldige meiden, super getalenteerd en die speelde hun rol wat mij betreft heel erg goed. Zij gebruikte mij altijd in die scene en het was altijd heel erg leuk om met hun daarin elke dag iets anders te doen!

In die scene was eigenlijk, de tekst was altijd hetzelfde, maar wat wij daarom heen deden verschilde per dag en dat was waanzinnig om te spelen. Wij deelde ook ‘The Luckiest Girl In The World’ scene. Dan zit Vivian in het hotel voor het eerst alleen in de suite en dan nodigt ze dus Kit, haar beste vriendin uit. Ik ben de liftboy, dus ik begeleid iedereen naar boven. Kit stormt de lift uit en ik ren erachter aan. Dat mondt uit in een nummer wat we met zijn drieën doen, dat was ook altijd heel erg leuk. Ik vond ook het nummer ‘On A Night Like Tonight’ waar we Vivian gaan laten zien hoe je moet dansen op hakken, altijd heel leuk om te doen. Dat waren dan 4 mannen die zogezegd datzelfde praatje al hadden gehad van Mr. Thompson, omdat ik nieuw was in dit hotel moest ik ook opeens meedoen. Dat vond ik ook altijd heel leuk om daar de onwetendheid in te spelen, totdat we dan opeens echt gingen dansen en dan kon ik even een kleine Kinky Boots eruit gooien :).

Naast theater heeft Jimi ook een grote passie voor de televisiewereld. Zo speelt hij onder andere in commercials en doet hij stemacteerwerk. In 2023 was Jimi te zien als presentator in Vakantie Kids samen met Nori de Winter als presentatrice. Een programma op RTL 4 waarbij kinderen de baas zijn over de vakantie.

Naast theater doe je ook tv werk. Dat is heel anders, hoe ervaar jij dat?

Het is anders want je zit niet voor een live publiek. Als ik specifiek naar commercials kijk waar ik af en toe in speel, dat is dan in een dag knallen. Dat zijn vaak dagen dat je heel veel moet wachten. Terwijl in het theater kom ik om 6 uur aan en ben ik om 11 uur klaar. In die tijd ben je gewoon altijd aan het werk. Bij een commercial opname begin je om 8 uur ‘s ochtends en ben je 10 uur ‘s avonds klaar, maar dan heb je gedurende dag heel veel gaten waarin je moet wachten. De set moet worden omgebouwd, omdat het licht anders moet, omdat je toch iets anders aan moet of ze moeten overleggen. Daarbij hoef je natuurlijk niet naar rij 50 te spelen, maar moet je het meer bij jezelf houden. Dus dat is een groot verschil. Tegelijkertijd merk ik ook wel dat ze steeds vaker ‘gewone mensen’ willen, dus eigenlijk niet acteurs voor commercials inzetten. Zodat mensen zich kunnen identificeren met normale mensen in een commercial, dus het moet allemaal normaal mogelijk. Als ik dan een keer gevraagd wordt dan merk ik wel heel snel dat ze zeggen van, oh wat fijn dat er weer even iemand is die weet wat spelen is. Er zijn ook steeds meer castingbureaus die werken met mensen zonder ervaring/opleiding. Dat je dan gecast wordt, omdat je wel een opleiding gedaan hebt; merk ik wel dat regisseurs dat heel fijn vinden. Zeker ook met fotoshoots die ik af en toe doe voor commerciële doeleinden. Ik had laatst ook een fotoshoot en daar wilde ze iemand heel erg vermoeid eruit laten zien en aan de andere kant heel opgewekt. Ze hadden daar 3 uur voor uitgetrokken. Uiteindelijk heb ik die foto’s in nog geen 10 minuten gemaakt, omdat ik dus weet of denk te weten hoe je vermoeid speelt en hoe je opgewekt speelt. Dus die foto was er echt binnen 10 minuten. Dat is dus in die zin wel lekker, maar verder is er echt niet een heel groot verschil met het spelen in een commercial of in het theater staan. Behalve dat je in het theater elke dag hetzelfde doet en een commercial af en toe is, waardoor het leuk bijverdient en even weer leuk is in een ander vakgebied.

Met inspreken dan zit je in een studio en dan heb je net niks. Soms heb je een mondje waar je op moet inspreken en dan zie je de tekst. Dus je weet eigenlijk totaal het hele verhaal niet. Het is vaak een film of serie. Laten we zeggen een serie van 20 minuten en daar zit jouw personage gedurende de serie 10x in bewijze van spreken. Je weet totaal niet waar de aflevering over gaat, je weet de hele synopsis en de rode draad niet. Je hebt gewoon de tekst en je scant daarom heen wel een beetje wat er wordt verwacht. Je kijkt een keer, als je al het geluk hebt, de scene in het Engels of Italiaans. Zodat je de mimiek een beetje kan zien. Soms heb je dat niet eens en is het een tekenfiguur die heel weinig emotie kan geven. Dan kijk je een keer naar die scene, maar weet je eigenlijk nog niet zo veel. Dan probeer je met de dingen die de beelden of het geluid van het origineel aangeven daar iets mee te doen en daar heb je natuurlijk geen repetitietijd. Het gaat daar juist heel erg op tijd. Op het moment dat je geboekt bent heb je een uur om drie à vier afleveringen in te spreken en dan is het gewoon gaan. Zonder repetitietijd, geen tekst van tevoren. Dat maakt dat juist echt een sport en ook echt weer een heel apart vak, waar niet te makkelijk over gedacht mag worden.

Zou je daar nog verder in willen ontwikkelen of zelfs in films spelen?

100%, maar ik ambieer het niet zozeer. Natuurlijk als ik een rol zou mogen spelen in een serie of in een film zou dat waanzinnig zijn, maar wat ik eigenlijk leuker vind en waar ook meer mijn kracht ligt is in het presenteren van programma’s. Dus ik wil mijzelf daar heel graag verder in ontwikkelen. Ik vind het heel leuk om wel met entertainment bezig te zijn, mensen te entertainen doormiddel van een leuk format/programma. Inhoudelijk wel informatief ook dingen toevoegen en die combinatie te maken. Ik hoop dat ik steeds meer leuke en mooie programma’s zou mogen gaan maken als presentator. Alles wat ik zou mogen doen, zou ik al waanzinnig vinden. Ik zei 10 jaar geleden, als ik ooit bij omroep Zeeland, waar ik vandaan kom, iets zou mogen maken/presenteren dan zou ik dat al waanzinnig vinden. Nu zit ik al met een programma op RTL 4. Dus in die zin is mijn droom al uitgekomen en als ik dit programma nog 25 jaar mag maken zou ik dat ook helemaal geweldig vinden. Het is niet zozeer een kinderprogramma om naar te kijken, het is wel met kinderen. Wat ik leuke elementen dus vind aan het presenteren van Vakantie Kids, is dat het met kinderen werken is. Kinderen zijn altijd heel eerlijk. Daar zul je altijd aan zien of ze het wel of niet leuk vinden. Zeker in het programma Vakantie Kids is het fijn, omdat zij natuurlijk alles mogen bepalen. Daardoor kan je heel snel in leuke gekke situaties komen die ik anders normaal nooit zou hebben. Als een kind uit een vliegtuig wil springen, dan springen we dus uit een vliegtuig. Terwijl ik dat normaal gesproken nooit, waar ik dan ook nooit 10 seconden over zou nadenken; omdat ik dat echt doodeng vind. Ik vind het aspect reizen er ook leuk aan. We gaan natuurlijk naar verschillende plekken, nu was het allemaal nog in Nederland en België. Mochten we dit uit gaan breiden naar nog 10 - 15 jaar, dan kunnen we ook de landgrenzen over. Dan kunnen we steeds verder en gaan kijken hoe het daar allemaal is. Wie droomt er nou niet van een reisprogramma maken. Ik bedoel, bijna iedereen zou toch Floortje Dessing willen zijn die de hele wereld heeft gezien voor haar werk. Dat lijkt mij dus heel erg leuk.

Documentaires, ik heb nu nog niet per se dan een bepaald onderwerp in mijn hoofd, maar ik zou ook zeker wel meer richting de informatieve kant op willen. Ik ben wel bezig met het ontwikkelen van eigen televisie-formats, omdat ik dat ook gewoon heel erg leuk vind om daar mee bezig te zijn. Dat is eigenlijk mijn nieuwe hobby, want al mijn hobby’s zijn mijn werk geworden :). Ik zit nu gewoon ‘s avonds thuis te brainstormen en bepaalde ideeën uit te werken die ik hopelijk over een poosje kan gaan pitchen bij verschillende producenten. Wellicht dan ook mag gaan maken en daar zit dan ook wel een meer informatieve kant aan. Maar de informatieve kant zou ik meer op willen voor wel echt kinderprogramma’s, zodat je kinderen kan helpen met leren. Een studio show, als mij dat ooit gegeven is. Kijk ik heb het over spanning zoeken en geprikkeld worden voor je hersenen. Ik denk dat er niks zo goed gaat werken in het entertainment vak dan een liveshow moeten presenteren en echt aan moeten staan. Zorgen dat alles op rolletjes blijft lopen en als er dan iets fout gaat dat je dat weet op te lossen. Dan is Chantal Janzen een voorbeeld voor mij, als je kijkt wat zij heeft gedaan bij het Eurovisiesongfestival toen. Dat vind ik echt zo knap. Daar moet iedereen een puntje aan zuigen, dat is niet normaal. Ik hoop dat ik dat ooit ook mag proberen, dat zijn wel mijn dromen :).

Je ben presentator bij het programma Vakantie Kids van RTL 4, wat is dat precies?

Het concept van Vakantie Kids is eigenlijk, een gezin geeft zich op en als je uitgekozen wordt krijg je een verzorgende vakantie. De enige voorwaarde is, op het moment dat we op het park aankomen beslissen de kinderen eigenlijk alles. Wat ze gaan eten, wat voor activiteiten ze willen doen, wie waar moeten slapen. Dat kan dus ook zijn dat de ouders gewoon in een tentje worden gestopt, terwijl ze een hele mooie villa tot hun beschikking hebben. De kinderen bepalen hoe laat ze naar bed gaan. Qua ontbijt, als ze spaghetti met rode saus willen eten in de ochtend dan is dat wat de ouders en ik ook gewoon als ontbijt krijgen. Ze mogen activiteiten beslissen, wat we gaan doen en dat moeten de ouders en ik dan ook ondergaan. Eigenlijk is dus het concept van het programma, wat gebeurd er op het moment dat de kinderen de broek aan hebben tijdens de vakantie.